Ἔτος Κτίσεως: Τό 671, ἐπανιδρυθείσης διά τοῦ ὑπ’ ἀριθμόν 312 Προεδρικοῦ Διατάγματος δημοσιευθέντος εἰς τό ὑπ’ ἀριθμ. 134/13-08-1993 Φ.Ε.Κ, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τό βιβλίον «Ἱερά Βασιλική καί Σταυροπηγιακή Μονή Παναγίας Μολυβδοσκεπάστου Κονίτσης», ἐκδόσεως τῆς Ἱεράς Μονῆς Μολυβδοσκεπάστου. 

Ἡ ἰσχυρή τοπική παράδοση καί ἡ μαρτυρία τοῦ ἱστορικοῦ Π. Ἀραβαντινοῦ συνηγοροῦν ὅτι ὁ κτήτορας τῆς Μονῆς ὑπῆρξε ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Κωνσταντῖνος Δ’ ὁ Πωγωνάτος τό 671 μ.Χ. Τήν ἵδρυσε ὅταν γυρνώντας ἀπό τήν ἐκστρατεία στήν Σικελία στρατοπέδευσε στήν περιοχή αὐτή, ὅπου βρῆκε ἀρχαῖο λουτρό καί ἐξωκκλήσι τῆς Παναγίας. Σύμφωνα μέ τήν ἐπιγραφή πάνω ἀπό τήν πόρτα πού ὁδηγεῖ ἀπό τόν κυρίως ναό στή λιτή, ἀνακαινίστηκε ἀπό τόν Ἀνδρόνικο Κομνηνό καί μέγα Δοῦκα τόν Παλαιολόγο. Ἐπίσης τό 1522 ἀνακαινίστηκε πάλι καί ζωγραφίστηκε ἀπό τούς κατοίκους τοῦ Πωγωνίου. Ἡ Μονή ὑπῆρξε Βασιλική καί Σταυροπηγιακή καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ στέγη τοῦ καθολικοῦ της ἦταν σκεπασμένη μέ μολύβι ὀνομάστηκε «Μολυβδοσκέπαστος», ὀνομασία πού δόθηκε καί στό κοντινό χωριό. Ὁ ἀρχικός Ναός εἶναι σταυροειδής μέ τροῦλο, ἐνῶ ὁ ὑπόλοιπος εἶναι μονόκλιτος σταυρεπίστεγος. Οἱ τοιχογραφίες ἀνάγονται ἀπό τό 13 ὁ ὡς τόν 18 ὁ αἰῶνα, ἄν καί οἱ περισσότερες ἔχουν καταστραφεῖ. Σέ καλή κατάσταση διατηρεῖται ἡ τοιχογραφία μέ τή μέλλουσα κρίση πού βρίσκεται στό ἀνατολικό ἀέτωμα τῆς λιτῆς. Στό δυτικό τοῖχο ὑπάρχουν ζωγραφισμένες δύο κοσμικές μορφές πού πιθανότατα εἶναι ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος Πωγωνᾶτος καί ὁ Ἀνδρόνικος Κομνηνός Δούκας Παλαιολόγος. Κάτω ἀπό τό ἐπιφανειακό στρῶμα τῶν τοιχογραφιῶν σώζονται ἄλλα δύο στρώματα. Ἐλάχιστα εἶναι τά κειμήλια πού διασώθηκαν ἀφοῦ ἡ Μονή πολλές φορές ἔπεσε θῦμα λεηλασιῶν καί φθορῶν. Τό ἀρχαιότερο στοιχεῖο πού σώζεται εἶναι τοῦ ἔτους 1788 καί εἶναι ἕνα δίπτυχο γραμμένο ἀπό τόν ἱερέα Νικόλαο.

Ὅμως ὁ σπουδαιότερος θησαυρός τῆς Μονῆς εἶναι ἡ ἐφέστιος εἰκόνα τῆς Παναγίας “Πωγωνιανιτίσης”. Σύμφωνα μέ ἐπιγραφή «ἐκεκόσμητο ὑπό τῶν εὐσεβῶν βασιλέων οἱ καί κτήτορες εἰσί τῆς Ἁγίας Μονῆς ταύτης». Ἀπό τόν πλοῦτο τῶν κειμηλίων της διασώθηκαν πολύ λίγα: δύο δισκοπότηρα ἀπό μολύβι, σκαλιστό ἐπασημωμένο θυμιατό, δίφυλλη ξυλόγλυπτη πόρτα μέ βιβλικές παραστάσεις, φύλλο πόρτας μέ γεωμετρικά σχήματα, εἰκόνα τῆς Παναγίας στό ἕνα φύλλο μεγάλης πόρτας, τό δίπτυχο τοῦ 1788, τέσσερις ἐπάργυρες λειψανοθῆκες. Στό βυζαντινό μουσεῖο Ἰωαννίνων σώζεται Εὐαγγέλιο γραμμένο σέ μεμβράνη μέ μινιατοῦρες ἀπό τό 12ο ἡ 13ο αἰῶνα. Σχεδόν 13 αἰῶνες πέρασαν ἀπό τήν ἵδρυση της καί ἡ προσφορά της ὑπῆρξε σημαντικότατη: Πνευματική, φιλανθρωπική, ἐθνική (λειτουργοῦσε σχολεῖο, ἐκπαίδευε ἀντιγραφείς ἱερῶν κειμένων καί ἱερογράφων μετά τό 1300).

Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ἀπό τήν ἵδρυση της ὡς τίς ἀρχές τοῦ 14ου αἰῶνα ἦταν ἔδρα ἀρχιεπισκοπῆς. Ἀπό τό μολύβι στά χρόνια τῆς τουρκοκρατίας ἔγιναν βόλια ἀπό τούς Ἕλληνες γιά νά πολεμήσουν τούς Τούρκους. Ἀπό τήν τεράστια περιουσία της, τῆς ἀπέμειναν ἐλάχιστα. Σημαντική περίοδος ὑπῆρξε αὐτή πού ἠγούμενος ἦταν ὁ Γρηγόριος Χαλώρτης ὁ ὁποῖος μετά τό 1844 προσπάθησε νά τήν ἀνακαινίσει. Κατά τήν παράδοση πρόσφερε φλουριά καί ὁ λήσταρχος Νταβέλης προκειμένου νά ἀνακαινιστεῖ ἡ Μονή. Ἡ Μονή γνώρισε ἡμέρες δόξας ὅταν Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ἦταν ὁ Σεβαστιανός (Οικονομίδης), ὁ ὁποῖος μετά τήν κοίμηση του τό 1994 ὅπως εἶχε ζητήσει ἐνταφιάσθηκε ἐκεῖ. Σήμερα ἡ Μονή εἶναι ἐπανδρωμένη (ἀνδρῶα), διατηρεῖ τή φρουριακή της ὄψη, ἔχει ἀνακαινισμένα κελιά, δύο καμπαναριά καί ὡραῖο κῆπο. Γιορτάζει κάθε χρόνο τόν Δεκαπενταύγουστο. Προηγεῖται ἀγρυπνία ἀπό τό βράδυ στίς 14 Αὐγούστου καί ἀκολουθεί  Θεία Λειτουργία τά ξημερώματα. 

www.avelmonastery.gr

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1760, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τό βιβλίον «Τά Μοναστήρια τῆς Ἠπείρου» τοῦ συγγραφέως Δημητρίου Καμαρούλια, τῶν ἐκδόσεων «Μπάστας – Πλέσσας»,  ἀπό τόν Γαιοκτήμονα Ἄβελη ἤ Ἀβέλη

Ἀποτελεῖ δεῖγμα μονόχωρης βασιλικῆς καί εἶναι ἀφιερωμένη στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Διαθέτει ἐπιχρυσωμένο τέμπλο, ἐνῶ σώζονται καί οἱ τοιχογραφίες τῆς ἀπό  τό 1779. Τό Καθολικό τῆς Μονῆς εἶναι ἁγιορείτικου τύπου μέ νάρθηκα. Ἡ Μονή Ἄβελ ἦταν ἀνδρώα, ἀλλά ἀργότερα ἔγινε γυναικεία, γιά νά διαλυθεῖ τελικά πρίν ἀπό τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἠπείρου (1912-13). Μετά τήν διάλυση της, τή διαχείριση τοῦ Μοναστηριοῦ ἀνέλαβε ἐπιτροπή ἀπό Βησσανιώτες ὑπό τόν Παπᾶ Νικόδημο. Ἀργότερα (1934) ἔγινε μετόχι τῆς Μονῆς Μακραλέξη. Τό 1947 ἡ ἀρχαιολογική ὑπηρεσία τήν ἀνακήρυξε ἱστορικό διατηρητέο μνημεῖο.

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1585, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τό βιβλίον «Τά Μοναστήρια τῆς Ἠπείρου» τοῦ συγγραφέως Δημητρίου Καμαρούλια, τῶν ἐκδόσεων «Μπάστας – Πλέσσας».

Ἱδρύθηκε ἀπό τόν Μακραλέξη. Τό Καθολικό τῆς Μονῆς ἀνήκει στόν τύπο τοῦ ἁπλοῦ τετρακιόνιου ναοῦ μέ νάρθηκα στά δυτικά καί ὀκτάγωνο χαμηλό τρούλο. Στό ναό ὑπῆρχαν καί φορητές εἰκόνες, δύο ἀπό αὐτές ἔχουν μεταφερθεῖ στό Βυζαντινό Μουσεῖο Ἰωαννίνων καί χρονολογοῦνται ἀπό τό 1593. Τό Μοναστήρι διέθεσε χρήματα γιά ἐθνικούς σκοπούς καί κρυφό σχολεῖο. Εἶχε ἑβδομήντα μοναχούς καί ἦταν πλούσια. Βρίσκεται σέ μία πανέμορφη κατάφυτη τοποθεσία.

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1790, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τό βιβλίον «Τά Μοναστήρια τῆς Ἠπείρου» τοῦ συγγραφέως Δημητρίου Καμαρούλια, τῶν ἐκδόσεων «Μπάστας – Πλέσσας».

Παλαιότερα στή θέση τῆς ὑπῆρχε ἄλλη ἐκκλησία τοῦ 13ου αἰῶνα. Τό καμπαναριό σύμφωνα μέ ἐπιγραφή ἔχει χτιστεῖ τό 1878. Τό Καθολικό τῆς Μονῆς εἶναι τύπου μονόκλιτης βασιλικῆς καί εἶναι κατάγραφο. Ἡ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου εἶναι τοῦ 1620. Ἐπίσης ἐδῶ βρίσκεται καί μία ἁγιογραφία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ ἐξ Ἰωαννίνων σέ μία ἀπό τίς λίγες ἐμφανίσεις του ὡς θέμα τοιχογραφίας. Τό τέμπλο εἶναι ξυλόγλυπτο.

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1677, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τό βιβλίον «Τά Μοναστήρια τῆς Ἠπείρου» τοῦ συγγραφέως Δημητρίου Καμαρούλια, τῶν ἐκδόσεων «Μπάστας – Πλέσσας».

Εἶναι μονόχωρος ναός μέ νάρθηκα στά Δυτικά καί πλάγιους χώρους (ἀθωνίτικου τύπου). Στό ἐσωτερικό τοῦ ναοῦ οἱ ἁγιογραφίες σώζονται φθαρμένες. Διακρίνονται Ἅγιοι ὁλόσωμοι καί σέ στηθάρια, σκηνές ἀπό τό Δωδεκάορτο καί τόν Ἀκάθιστο Ὕμνο. Ἀξιόλογο εἶναι τό ξυλόγλυπτο τέμπλο. Στόν περίβολο τοῦ μοναστηριοῦ σώζονται, στή βόρεια πλευρά, κελιά, καί στήν ἐσωτερική πύλη ὑπάρχει στέρνα. Περιβάλλεται ἀπό δάσος μέ αἰωνόβιες βελανιδιές.

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1663, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τό βιβλίον «Ἡ Ἱερά Μονή Σωσίνου Παρακαλάμου» τοῦ συγγραφέως Ἀιδεσιμολ/του Πρωτοπρ. π. Διονυσίου Τάτση, τῶν ἐκδόσεων «Ἀθ. Σταμούλη».

Ἀποτελοῦσε μετόχι τῆς Εὐαγγελίστριας Σωσίνου. Τό Καθολικό, τό ὁποῖο ἀνήκει στόν τύπο τῆς μονόκλιτης καμαρόσκεπη Βασιλικῆς, εἶναι κατάγραφο καί ἱστορήθηκε τό ἔτος 1740 «διά χειρός ἁμαρτωλοῦ Νικολάου», πού ἀγιογράφησε καί τή Μονή τῶν Μετεώρων καί συμπληρώθηκε τό 1756 ἀπό τούς Καπεσοβίτες Ἰωάννη καί Ἀναστάσιο. Σήμερα σώζονται τά κελιά, ἡ τράπεζα καί ἡ στέρνα. Ἡ ἱστορία τῆς Μονῆς μαρτυρεῖ ὅτι ἀπό τά ἔσοδά της πληρώνονταν ὁ ἑκάστοτε “ἑλληνοδιδάσκαλος”, πού δίδασκε στό σχολεῖο τοῦ χωριοῦ. Ἡ Μονή πανηγυρίζει τό πρῶτο Σαββατοκύριακο μετά τό Δεκαπενταύγουστο καθώς ἐπίσης τήν 1 ἡ Σεπτεμβρίου τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Στυλίτου, καθώς ὑπάρχει ἡ κάρα του πού ἦρθε ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, ἄγνωστο πότε.

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1600, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τό βιβλίον «Ἡ Ἱερά Μονή τῶν Ταξιαρχῶν Γκούρας καί τά εἰς Βλαχίαν Μετόχια αὐτῆς Βάλιας καί Σταυρουπόλεως», τοῦ συγγραφέως Βασιλείου Λ. Δήμου, τῶν ἐκδόσεων «Ἰωσήφ Φ. Γκούρα»

Σέ ἀπόσταση 2 χλμ., δυτικά ἀπό τό Ἀηδονοχώρι καί πάνω σέ μιά χαρακτηριστική βραχώδη καί ὀχυρή τοποθεσία, βρίσκεται ἡ Μονή Ταξιαρχῶν «Γκούρας». Ἡ Μονή χτίστηκε  στήν σημερινή της θέση τόν 16ο αἰῶνα καί ἔχει ὑπέροχη θέα πρός τήν σμίξη τῶν ποταμῶν Ἀώου καί Σαραντάπορου, καθώς καί στήν γύρω περιοχή. Ἡ ἱστορία τῆς Μονῆς ἀναφέρει ὅτι στό σημεῖο αὐτό ὑπῆρχε ἡ Μονή τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους πού κάηκε ὁλοσχερῶς τό 1829 ἀπό τούς Τούρκους. Στά θεμέλια της ἄρχισε ἀπό τό 1854 – 1857 νά χτίζεται ὁ σημερινός Ναός τῶν Ταξιαρχῶν ὁ ὁποῖος παραμένει ἡμιτελής, καθώς διακόπηκαν οἱ πρόσοδοι ἀπό τά Μετόχια πού εἶχε ἡ Μονή στή Ρουμανία. Ἀριστερά ἀπό τή Μονή βρίσκεται τό θαυμάσιο χτισμένο, τετράγωνο στήν κάτοψη καμπαναριό μέ τά δίλοβα ἀνοίγματα κτίσμα τοῦ 1857. Ἔχει 8 μέτρα ὕψος καί ἔχει κι αὐτό καλοχτισμένη τοξωτή πόρτα μέ ἕνα παράθυρο πιό ψηλά. Πνιγμένα στή βλάστηση, βρίσκονται ἑρειπωμένα, τό σχολεῖο πού λειτουργοῦσε στή Μονή ἀπό τό 16ο αἰῶνα καί τά διάφορα ἐργαστήρια. Κάτω ἀπό τό ἱερό τοῦ Ναοῦ ὑπάρχει θολωτή κρύπτη, βάθους 2 μέτρων, ὅπου μποροῦν νά χωρέσουν λίγες δεκάδες ἄτομα. Ἡ προσωνυμία «Γκούρα» ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι ἡ Μονή εἶναι χτισμένη πάνω σέ βράχο, πού στήν Ἀλβανική διάλεκτο λέγεται «γκούρ» δηλαδή πέτρα. Στό παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους λαμβάνουν χώρα οἱ ἀκολουθίες. Ἡ Μονή πανηγυρίζει στίς 8 Νοεμβρίου (ἑορτή τῶν Ταξιαρχῶν) καί στίς 10 Φεβρουαρίου (ἑορτή τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους). Σήμερα στό χῶρο τῆς Μονῆς λειτουργοῦν οἱ παιδικές κατασκηνώσεις τῆς Ἱεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής καί Κονίτσης.

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1521, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τό βιβλίον «Τά Μοναστήρια τῆς Ἠπείρου» τοῦ συγγραφέως Δημητρίου Καμαρούλια, τῶν ἐκδόσεων «Μπάστας – Πλέσσας». 

Ἱδρύθηκε ἀπό τόν Αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Πωγωνάτο καί ἦταν Σταυροπήγιο. Ἡ Μονή εἶναι ἀγιογραφημένη καί ἀναφέρεται σέ ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Νεόφυτου Β΄ τό 1609.

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1656, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τό βιβλίον «Τά Μοναστήρια τῆς Ἠπείρου» τοῦ συγγραφέως Δημητρίου Καμαρούλια, τῶν ἐκδόσεων «Μπάστας – Πλέσσας».

Κατά τήν παράδοση ἡ Μονή  κτίστηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Πωγωνάτο (668 – 685 μ.Χ.), στή γειτονική θέση Παλαιομονάστηρο. Τή σημερινή τῆς μορφή ἀπέκτησε κατόπιν ἀνακαίνισης τό 1656. Βρίσκεται στό ἐγκαταλελειμμένο σήμερα χωρίο Ζέρμα τοῦ ὁποίου οἱ κάτοικοι μετοίκησαν στήν ἀπέναντι πλαγιά στό ὁμώνυμο χωριό Πλαγιά. Τό Καθολικό τῆς Μονῆς εἶναι τρίκλιτη Βασιλική μέ 3 τρούλους καί  εἶναι μοναδικό στήν Ἤπειρο, ἰδιαίτερης ἀρχιτεκτονικῆς, μέ ξεχωριστές τοιχογραφίες. Ἡ Μονή κατεῖχε ἐξέχουσα θέση στά τεκταινόμενα τῆς περιοχῆς καθ’ ὅλη σχεδόν τήν διάρκεια τῆς Ὀθωμανικῆς κυριαρχίας. Ὁ Ναός ἀγιογραφήθηκε στά μέσα τοῦ 17ου αἰῶνα καί τελευταία φορά ἀνακαινίσθηκε τό 1800. Ὑπέστη ἀρκετές καταστροφές μέ τελευταῖες αὐτές τῶν Ἰταλῶν, κατά τόν Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Σήμερα, σώζονται τό Καθολικό, ἡ ὡραία μαρμάρινη πύλη μέ τίς ἀνάγλυφες διακοσμήσεις καί μερικοί τοῖχοι τῶν κελιών της. Ἡ ἱστορία τῆς Μονῆς ἀναφέρει ὅτι ὑπῆρξε ὁρμητήριο κλεφτῶν καί ὁπλαρχηγῶν κατά τόν ξεσηκωμό τοῦ ἔθνους ἐναντίον τῶν Τούρκων καί παράλληλα ἦταν ἐκπαιδευτικό καί οἰκονομικό κέντρο. 

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1595, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τήν δημοσίευσιν τοῦ ἀρχαιολόγου κ. Δημητρίου Καλπάκη εἰς τήν ἐφημερίδαν «Πρωϊνός Λόγος τῆς Δευτέρας» καί τό φύλλον 680/07-11-2016.

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1640, ὡς ἐμφαίνεται εἰς ἔγγραφον τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κυρού Δημητρίου (Ἐυθυμίου) μέ ἡμερομηνίαν 28-08-1954.

Σέ ἀπόσταση 20 λεπτῶν ἀπό τό χωριό, ἀνηφορικό μονοπάτι ὁδηγεῖ στά ἐρείπια τῆς Μονῆς Ἀγίας Τριάδος ‘’Στράτσιανης’’, ἡ ὁποία δυστυχῶς καταστράφηκε ὁλοσχερῶς γύρω στά 1930. Κοντά στό Μοναστήρι ὑπάρχει εἰκονοστάσι καί πηγή. Τό τέμπλο καί οἱ εἰκόνες τῆς Μονῆς βρίσκονται στήν κεντρική ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στό χωριό. Στή βορειοδυτική πλευρά τοῦ γκρεμισμένου Καθολικοῦ κτίστηκε, τό 1910, ὁ Ναός τῆς Ἁγίας Τριάδας, στόν ὁποῖο φιλοξενοῦνται περίτεχνες εἰκόνες καί ἁγιογραφίες.

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1864, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τήν δημοσίευσιν τοῦ κ. Βασιλείου Τσούβαλη εἰς τήν ἐφημερίδαν «Ἠπειρώτικα Νέα τῆς Κυριακῆς» καί τό φύλλον τῆς 18-12-2016.

Ἡ Παναγία τῶν Ξενιτεμένων, ἡ προστάτιδα τῶν μαστόρων της Πέτρας, βρίσκεται μέσα σε δάσος ἀπό βελανιδιές, κουτσουπιές, πεύκα, κρανιές και χρυσοξυλιές (κότινος). Χτίστηκε ἀπό μαστόρους τῆς οἰκογένειας Τσούβαλη. Ἀπέχει 4,5 χλμ ἀπό τό χωριό. Κάηκε καί ξαναχτίστηκε τό 1867. Σώζεται σε καλή κατάσταση τό Καθολικό καί τά κελιά τῶν μοναχῶν.

Ἔτος Κτίσεως: Τό 1662, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τό βιβλίον «Τά Μοναστήρια τῆς Ἠπείρου» τοῦ συγγραφέως Δημητρίου Καμαρούλια, τῶν ἐκδόσεων «Μπάστας – Πλέσσας».

Ἔξω ἀπό τό παλιό χωριό Ἄνω Κλειδωνιά ὑπάρχουν τά ἐρείπια τοῦ μεταβυζαντινού Μοναστηριοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων γνωστό στούς κατοίκους ὡς Μονή Λιατόβιανης. Σώζεται ὁλόκληρο τό Καθολικό τοῦ 1662, τό ὁποῖο εἶναι μονόκλιτη Βασιλική μέ δίρριχτη στέγη σκεπασμένη μέ πλάκες, καθώς καί τά θεμέλια τῶν τοίχων τῶν κελιῶν.

• «Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου», “Σωσίνου”, Παρακάλαμος
• «Ἁγίου Ἀθανασίου», Δελβινακίου
• «Παναγίας τῶν Ξενιτεμένων», Πυρσόγιαννης
• «Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου», Κάτω Μερόπης
• «Ἁγίου Νικολάου Ραμπουσιάνων», Καλοβρύσεως
• «Ἁγίων Ἀναργύρων», ‘’Κλειδωνιάβιστας’’, Κλειδωνιᾶς
• «Ἁγίων Ἀποστόλων», ‘’Λιατόβιανης’’, Κλειδωνιᾶς
• «Γενεσίου Θεοτόκου», “Κλαδόρμης”, Φούρκας
• «Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου», “Βομπλοῦ”, Σταυροδρομίου
• «Κοιμήσεως Θεοτόκου», “Ἄβελ”, Βήσσανης
• «Κοιμήσεως Θεοτόκου», ‘’Ζέρμας’’, Πλαγιᾶς
• «Κοιμήσεως Θεοτόκου», “Ἰακώβου”, Δολιανῶν
• «Κοιμήσεως Θεοτόκου», “Μακραλέξη”, Κάτω Λάβδανης
• «Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος», “Καλυβίων”, Κλειδωνιᾶς
• «Ὁσίου Νικάνορος»
• «Ταξιαρχῶν Γκούρας», Ἀηδονοχωρίου
• «Ἐισοδίων τῆς Θεοτόκου» “Μέγγουλης”, Περιστερίου
• «Ἁγίου Συμεών Στυλίτου καί Ἁγίου Ἀθανασίου», Χρυσορράχης
• «Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου», “Ἀλεξάνδρου Ζαραβίνας”, Λίμνη
• «Ἁγίου Νικολάου», ‘’Κοιμητηρίου’’ Κλειδωνιᾶς
• «Γενεσίου τῆς Θεοτόκου», “Λουτρῶν”, Καβάσιλα
• «Ἁγίας Τριάδος», ‘’Στράτσιανης’’, Πύργου
• «Προφητῶν» ἤ Παναγίας Προστασίας, Διστράτου