ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,  ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ  &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ

 Ἀριθ. Πρωτ. 206  

                                       Ἅγιον Πάσχα 2024

  Ἐν τῷ Ἱερῷ Ἐπισκοπείῳ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 257ῃ

Θέμα: Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, γεγονὀς ἀναμφισβήτητο

              Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

-Α-

Δέν εἶχε ἀκόμη καλοφέξει, «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων», ὅταν ἡ Μυροφόρος Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἔφερε τό συνταρακτικό μήνυμα στούς φοβισμένους Μαθητές, ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος». Ἐκεῖνοι, ὅμως, ἄκουσαν μέ δυσπιστία καί σκεπτικισμό τά λόγια της. Τούς φάνηκαν «ὡσεί λῆρος», σάν γυναικεία φλυαρία, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι εἶχαν πληροφορηθῆ τόν μαρτυρικό θάνατο καί τήν ταφή τοῦ Ἰησοῦ. Τί τούς λέει, τώρα, ἡ πρωϊνή ἐπισκέπτρια … Ἄς μᾶς ἀφήσῃ καλλίτερα στόν πόνο μας γιά τήν ἀπώλεια τοῦ λατρευτοῦ μας Διδασκάλου …   

-Β-

Ἡ περιέργεια, ὅμως, εἶχε κυριεύσει τίς καρδιές δύο μαθητῶν: τοῦ Πέτρου καί τοῦ Ἰωάννου. Τί νά συνέβη ἄρά γε στόν Τάφο; Βγῆκε ἀπό μέσα ὁ Ἰησοῦς; Κι’ ἄν ναί, ἡ φρουρά δέν τό κατάλαβε; Κι’ ἦταν πολύ αὐστηροί οἱ ρωμαϊκοί νόμοι σέ τέτοιες περιπτώσεις. Σίγουρα, οἱ στρατιῶτες – φύλακες τοῦ Τάφου, θά ἦταν ἀντιμέτωποι μέ τήν ἐσχάτη τῶν ποινῶν. Ἀλλά, πάλι, πῶς ἡ Μαγδαληνή ἔφτασε μέχρι τόν Τάφο καί πῶς μπῆκε καί εἶπε μετά ὅτι ἔλειπε τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ; Οἱ στρατιῶτες δέν θά τήν ἐμπόδιζαν; Ἐρωτήματα, πού βασάνιζαν τήν σκέψη τῶν δύο μαθητῶν. Ὄχι, ὅμως, γιά πολύ. Γρήγορα πῆραν τήν ἀπόφαση νά ἐπισκεφθοῦν τόν Τάφο νά δοῦν μέ τά ἴδια τους τά μάτια τί ἀκριβῶς συνέβη. Κι’ ἀφοῦ μιά γυναῖκα ἀδύναμη κι’ ἀπό τήν φύση της δειλή, ἐτόλμησε καί πῆγε, αὐτοί πού ἦταν ἄνδρες θά δείλιαζαν; Ὄχι! Ἔτσι, χωρίς νά χάνουν στιγμή τό ἀποφάσισαν. Θά πήγαιναν ἀμέσως στόν Τάφο γιά νά δοῦν ἄν ἀλήθευε ἡ πληροφορία τῆς Μαρίας Μαγδαληνῆς.

-Γ-

Ξεκίνησαν, λοιπόν, τρέχοντας γιά νά φτάσουν ὅσο πιό γρήγορα μποροῦσαν. Ἀλλά ὁ Ἰωάννης, ἐπειδή ἦταν νεώτερος στήν ἡλικία, «ἔδραμε τάχιον τοῦ Πέτρου», ἔτρεξε πιό γρήγορα κι’ ἔτσι ἔφτασε πρῶτος στόν Τάφο. Κι’ ἐκεῖ σταμάτησε. Ἴσως ἐδείλιασε, ἴσως φοβήθηκε. Πάντως, ὅταν σέ λίγο ἔφτασε ὁ Πέτρος, ἐπειδή ἦταν θαρραλέος καί τολμηρός, μπῆκε ἀμέσως στό μνημεῖο «καί θεωρεῖ τά ὀθόνια κείμενα» (Ἰωάν. κ΄ 6), παρατήρησε ἀπό κοντά ὅτι οἱ νεκρικοί ἐπίδεσμοι ἦταν κάτω στή γῆ καί δἐν ἔλειπαν, ὅπως θά ἦταν φυσικό νά συμβῇ ἐάν τό Σῶμα εἶχε κλαπῆ. Παρατήρησε ἀκόμη, ὅτι «καί τό σουδάριον ὁ ἦν ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετά τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλά χωρίς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον» (Ἰωάν. κ΄ 7). Τό ὕφασμα, δηλαδή, μέ τό ὁποῖο εἶχαν σκεπάσει τό κεφάλι τοῦ Ἰησοῦ, δέν ἦταν ἀνακατεμένο μέ τούς ἐπιδέσμους ἀκατάστατα, ἀλλά ἦταν τυλιγμένο χωριστά κάπου ἐκεῖ μέ τάξη. Κι’ αὐτό ἦταν κάτι πού δέν φανέρωνε βιασύνη καί σπουδή.

Τότε, λοιπόν, καί ὁ ἄλλος μαθητής (πού δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τόν Ἰωάννη), πού εἶχε ἔλθει πρῶτος στό μνῆμα, παρακινημένος ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Πέτρου, μπῆκε μέσα, τά εἶδε αὐτά ἀπό κοντά καί ἔτσι πίστεψε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε.

-Δ- 

Ἔπειτα, τήν ἴδια ἡμέρα, δηλαδή τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα, ἄρχισαν ἀλλεπάλληλες οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Κυρίου σέ ὅλους τούς Ἀποστόλους, ἀλλά καί σέ μεμονωμένα πρόσωπα, πού διήρκεσαν σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες. Ἔτσι, κανένας πιά δέν εἶχε τήν παραμικρή ἀμφιβολία ὅτι ὁ Κύριος «ἐπάτησε τῷ θανάτῳ τόν θάνατον» καί ἔγινε ὁ «πρωτότοκος τῶν νεκρῶν», νικητής τοῦ θανάτου, τοῦ Ἅδῃ καί τοῦ προαιωνίου ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ σατανᾶ.

Ἀπό τότε πέρασαν εἴκοσι αἰῶνες – δύο χιλιάδες χρόνια. Ὁ Ἰησοῦς συνεχίζει νά εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής. Καί σέ ὅσους τόν πιστεύουν χαρίζει τήν εἰρήνη, τή χαρά τήν εὐφρόσυνη, καί διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας προσφέρει τήν μοναδική τροφή, πού χορταίνει τήν ψυχή: Τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον».

Χρόνια πολλά, εὐλογημένα γιά ὅλους. Εἰρήνη στίς ταραγμένες περιοχές τοῦ κόσμου. Ὅπου εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἡ πραγματική εὐτυχία. ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ! 

Διάπυρος εὐχέτης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ