ΕΟΡΤΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(Φούρκα Κονίτσης, Παρασκευή 16 Αὐγούστου 2024)

  Στήν Φούρκα Κονίτσης, σέ ὑψόμετρο 1.450 μέτρων, ὅπου ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου ἑορτάζεται πανηγυρικά τήν 16ῃ Αὐγούστου κάθε χρόνο καί τόν Ἱερό Ἐνοριακό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου, βρέθηκε τήν Παρασκευή 16 Αὐγούστου 2024, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ. Τόν Ὄρθρο καί τήν Θεία Λειτουργία τέλεσε ὁ Αἰδεσιμώτατος Ἱερέας - Οἰκονόμος π. Μιχαήλ Παπακώστας, μέ τήν συμμετοχή δεκάδων πιστῶν, ντόπιων καί ἀποδήμων, ἀπό τήν Φούρκα καί τήν ὑπόλοιπη Ἐπαρχία Κονίτσης, καθώς τό χωριό ἔχει τό χειμῶνα λιγότερους ἀπό πέντε (5) μόνιμους κατοίκους. 

   Κατά τήν διάρκεια τοῦ Κοινωνικοῦ, ὁ Σεβασμιώτατος κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, ξεκίνησε τό Θεῖο Κήρυγμά του λέγοντας ὅτι σήμερα θά κάνουμε ἕνα νοερό ταξίδι, τό ὁποῖο διαρκεῖ τρεῖς χιλιάδες χρόνια. Θά πᾶμε δηλαδή γύρω στό 1000 π.Χ. Χίλια ἐκεῖνα καί δυό χιλιάδες μετά Χριστόν, εἶναι τρεῖς χιλιάδες χρόνια. Ἐκείνη τήν ἐποχή τό Βασίλειο τῶν Ἰουδαίων, πού εἶχε ἱδρύσει ὁ Δαυΐδ ὁ Βασιλέας, εἶχε χωρισθεῖ σέ δύο κομμάτια. Τό ἕνα ἦταν τό νότιο Βασίλειο μέ ἕδρα τά Ἱεροσόλυμα, τό ἄλλο ἦταν τό βόρειο Βασίλειο μέ ἕδρα τή Σαμάρεια. Ἐκεῖ λοιπόν, στήν Σαμάρεια, ἦταν τότε Βασιλιάς ἕνας πολύ ἀσεβῆς ἄνθρωπος, ὁ Ἀχαάβ, ὁ ὁποῖος εἶχε ὡς σύζυγο μία ἐξίσου ἀσεβῆ καί διεφθαρμένη γυναῖκα, τήν Ἰεζάβελ. Προσπαθοῦσε ὁ Βασιλιάς Ἀχαάβ νά ἐπιβάλει τήν εἰδωλολατρία, μέ ὅτι μέσο νόμιζε ὅτι ἔπρεπε νά τό κάνει. 

Ἀλλά, παρά ταῦτα, ὑπῆρχαν μερικοί εὐλαβεῖς Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι δέν ὑπάκουαν στίς ἐντολές αὐτές τοῦ Βασιλιά. Ἕνας ἀπό αὐτούς ἦταν ὁ Ναβουθαί. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶχε τήν κακή συγκυρία ἕνα μικρό ὡραῖο ἀμπέλι πού εἶχε νά συνορεύει μέ τά κτήματα τοῦ Βασιλιά Ἀχαάβ. Καί δέστε τώρα ˙ ἐνῷ ὁ Ἀχαάβ εἶχε ἀπέραντα κτήματα, τοῦ «γυάλισε» στό μάτι τό ἀμπελάκι τοῦ Ναβουθαί καί ζήτησε νά τό πάρει γιά νά τό κάνει λαχανόκηπο, λές καί δέν τοῦ ‘φταναν ὅλα τ’ ἄλλα πού εἶχε. Τό ζήτησε λοιπόν ἀπ’ τόν Ναβουθαί καί τοῦ εἶπε θά σοῦ τό πληρώσω, ὅτι μοῦ ζητήσεις θά σοῦ τό δώσω. Ἀλλά τότε ἐκεῖνος ἀντέταξε ἄρνηση: «Δέν μπορῶ Βασιλιά μου νά στό δώσω, εἶπε, γιατί δέν μοῦ τό ἐπιτρέπει ὁ Μωσαϊκός Νόμος». Ὁ Μωσαϊκός Νόμος ἀπαγόρευε στούς Ἰουδαίους νά μεταβιβάζουν τήν περιουσία τους σέ ἄλλους. 

Ὅταν τό ἄκουσε αὐτό ὁ Ἀχαάβ, τόν ἔπιασε μαύρη λύπη, ἔπεσε στό κρεββάτι του, σκέπασε τό πρόσωπό του καί δέν ἔτρωγε τίποτε. Τό εἶδε αὐτό ἡ Ἰεζάβελ καί πληροφορήθηκε τήν αἰτία. Τοῦ λέει λοιπόν, μή στενοχωριέσαι. «Θέλει δέ θέλει ὁ Ναβουθαί, θά τοῦ τό πάρουμε τό ἀμπέλι». Κι’ ἀμέσως τί κάνει; Γράφει ἕνα διάταγμα, ἀλλά ὄχι στό ὄνομα τό δικό της, στ’ ὄνομα τοῦ βασιλιά ἔγραψε τό διάταγμα. Τό σφραγίζει μέ τή δική του σφραγίδα καί τό ἔστειλε στούς πρεσβυτέρους τοῦ Ἰσραήλ. Καί τί ἔλεγε σ’ αὐτό τό διάταγμα; Ἔλεγε ὅτι ὁ Ναβουθαί βλασφήμησε τόν Θεό καί τόν βασιλιά καί ἄρα πρέπει νά λιθοβοληθεῖ. Τό ἔστειλε λοιπόν αὐτό, τό ἄς τό ποῦμε ἔγγραφο, τό πῆραν ἐκεῖνοι, καί μέ δύο ψευδομάρτυρες, πού βεβαίωναν ὅτι δῆθεν εἶχαν ἀκούσει τήν βλασφημία τοῦ Ναβουθαί, τόν καταδίκασαν στόν διά λιθοβολισμοῦ θάνατο. Ἔτσι λοιπόν, ὁ μέν Ναβουθαί τελείωσε, πέθανε, καί τό ἀμπέλι ὅπως ἦταν φυσικό τό πῆρε ὁ Ἀχαάβ. 

 Αὐτή ἡ ἱστορία, ἔχει καί μάκρος ἀκόμη, δέν θά συνεχίσουμε τήν ἀφήγηση ὡς πρός τό περιεχόμενό της. Θά ἤθελα νά μείνουμε ὅμως στό γεγονός ὅτι ὁ Ναβουθαί, δέν συμβιβάσθηκε μέ τίς ἀπαιτήσεις τοῦ βασιλιά Ἀχαάβ. Ὄχι! Θά πεθάνει; Νά πεθάνει! Ἄν πρόκειτα νά παραβεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, χίλιες φορές νά πεθάνει, ἦταν το φρόνημά του. Καί αὐτό ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, μᾶς δίνει ἕνα δίδαγμα, πού ἰσχύει γιά ὅλους τούς καιρούς καί γιά ὅλες τίς ἐποχές. Τό δίδαγμα μᾶς λέει ὅτι ὅταν οἱ ἐντολές τῆς Πολιτείας πού κυβερνάει, ἀνεξαρτήτως ποιό κόμμα εἶναι στήν ἐξουσία, ὅταν οἱ ἐντολές της εἶναι ἀντίθετες μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε, τί θά κάνουμε; Θά κάνουμε αὐτό πού ἔλεγε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πράξ. ε΄ 29), δηλαδή πρέπει νά πειθαρχοῦμε στό Θεό καί στό Νόμο τοῦ Θεοῦ, καί ὄχι στούς νόμους τῶν ἀνθρώπων, πού εἶναι ἀντίθετοι μέ τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ.

 Γι’ αὐτό λοιπόν ἡ Ἐκκλησία ἔχει αὐτά τά ἑκατομμύρια τῶν Μαρτύρων, γιατί ὅταν τούς καλοῦσαν νά προσκυνήσουν τά εἴδωλα μέ κανένα τρόπο δέν τό ἔκαναν. Τούς ἀπειλοῦσαν, τούς βασάνιζαν, τούς ἔκαναν τά χίλια δυό. Τίποτα ἐκεῖνοι. «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις». Καί ἔχουμε, δόξα τῷ Θεῷ, καί στήν ἐποχή μας τέτοια φαινόμενα. Κοιτάξτε τί γινότανε στήν ἀλήστου μνήμης Σοβιετική Ἕνωση. Ὁ Ρῶσσος συγγραφέας Σολζενίτσιν λέει, καί μέ ἐξακριβωμένα στοιχεῖα, ὅτι στά χρόνια πού κυβερνοῦσε ἡ νομενκλατούρα τῆς Μόσχας, τά θύματα ἦσαν, πόσα λέτε, ἐξῆντα ἑκατομμύρια. Ἄνθρωποι πάσης ἡλικίας, πάσης τάξεως, οἱ ὁποῖοι δέν ἀρνήθηκαν τήν Πίστη τους. Δέν εἶπαν, νά συμβιβασθοῦμε μέ τίς ἐντολές τῆς κυβερνήσεως, ὅποια ἦταν τότε, νά ἔχουμε τή ζωή μας, τήν περιουσία μας, νά ζοῦμε τέλος πάντων ἀνέμελη ζωή. Καί χάριν τῆς Πίστεως πολέμησαν καί πολεμήθηκαν. Θά πεῖτε ἴσως ὅτι ἔχασαν τήν περιουσία τους, ἤ ἔχασαν τή ζωή τους. Ἐ καί; Κάποτε δέν θά τά ἔχαναν; Δέν θά πέθαιναν κάποτε; Δέ θά ἔπαιρναν στήν πλάτη τους τήν περιουσία τους, οὔτε καί τή ζωή τους θά μποροῦσαν νά διατηρήσουν. Διατήρησαν ὅμως τό φρόνημα τό χριστιανικό. 

 Καί στίς ἡμέρες μας ἔχουμε τέτοια περιστατικά. Πρίν ἀπό δέκα χρόνια, ἴσως νά τό θυμᾶστε κάποιοι ἀπό σᾶς, ἕνα νεαρό Χειμαρριώτη, τόν Ἀριστοτέλη Γκούμα, τριάντα – τριάντα ἑνός ἐτῶν ἦταν περίπου, ὁ ὁποῖος μιλοῦσε ἑλληνικά, τήν μητρική του γλῶσσα δηλαδή, οἱ ἐγκάθετοι ὅμως τῆς τότε κυβερνήσεως, στή γειτονική χώρα, τόν ἀπείλησαν ὅτι ἄν συνεχίσει νά μιλάει ἑλληνικά, θά τόν διαγράψουν ἀπ’τή ζωή. Ἀλλά ἐκεῖνος δέν συμβιβάστηκε. Καί ἕνα πρωΐ τοῦ ἐπιτέθηκαν τρεῖς νεαροί σταλμένοι ἀπό τό κόμμα καί τόν ἐξόντωσαν. 

 Καί πρίν ἀπό ἕξι (6) χρόνια, ἔγινε ἡ δολοφονία τοῦ Κωνσταντίνου Κατσίφα, ἑνός νέου Βορειοηπειρώτη, ὁ ὁποῖος εἶχε ὑπηρετήσει καί στίς δυνάμεις τῶν Λ.Ο.Κ. ἐδῶ στήν Ἑλλάδα. Τόν δολοφόνησαν ἀνήμερα τῆς Ἐπετείου τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940. Αὐτό ἔγινε τό 2018. Τόν δολοφόνησαν, γιατί λέτε; Γιατί ἐπέμενε, τήν ἡμέρα αὐτή τῆς Ἐθνικῆς Ἐπετείου, νά ἀναρτήσει τήν Ἑλληνική Σημαῖα στό χωριό του. Καί τόν δολοφόνησε ἡ ἀστυνομία ἐν ψυχρῷ. Θά πεῖτε, ἴσως, καί τί κέρδισε; Ἐξ’ ἐπόψεως κοσμικῆς δέν κέρδισε τίποτα βέβαια, ἀλλά ἐξ’ ἐπόψεως ἠθικῆς χριστιανικῆς, κέρδισε τήν ἀθανασία. Τό ὅραμά του, ὅπως καί τοῦ Ἀριστοτέλη Γκούμα, καί ἄλλων πού γιά ἄλλους λόγους κι’ αὐτοί ἀρνήθηκαν νά συμβιβαστοῦν μέ τίς διατάξεις τῆς ἀθεΐας, αὐτοί κέρδισαν τήν ἀθανασία. 

 Καί βλέπετε ὅτι ἔχουν περάσει χρόνια ἀπό τότε πού ἔφυγαν ἀπό τοῦτο τόν κόσμο καί ὅμως τούς μνημονεύουμε καί τούς θαυμάζουμε. Γι’ αὐτό λοιπόν ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἔχουμε χρέος νά σεβόμαστε κατ’ ἀρχήν τήν ὅποια ἐξουσία. Αὐτό εἶναι καί ἐντολή τοῦ Θεοῦ μέσα στήν Ἁγία Γραφή. Ὅταν ὅμως ἡ ἐξουσία νομοθετεῖ ἀντιχριστιανικά διατάγματα, δέν μποροῦμε νά συμφωνήσουμε. Δηλαδή, μποροῦμε νά συμφωνήσουμε μέ τό ὅτι ἡ Πολιτεία ψήφισε τόν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων; Εἶναι δυνατόν νά συμφωνήσουμε; Δέν θά εἴμαστε Χριστιανοί τότε. Δέν ἀξίζει νά εἴμαστε Χριστιανοί ἄν σκύψουμε τό κεφάλι καί ποῦμε «πε κι’ ἀφέντη μου». Ὄχι! Θά πεῖτε τί θά κάνουμε, πόλεμο; Ὄχι, δέ θά κάνουμε πόλεμο! Ἀλλά θά λέμε τά πιστεύω μας ὅταν χρειάζεται. Καί θά λέμε, ὄχι κύριοι, δέν περνᾶνε αὐτά στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα. Δέν μπορεῖ μία μειοψηφία νά κυβερνάει τό Ἔθνος. Δέν εἶναι δυνατόν αὐτό νά γίνεται.

 Εἶναι λοιπόν μεγάλη ἀνάγκη, νά μιμηθοῦμε τούς ἀρχαίους Μάρτυρες, τούς σύγχρονους Μάρτυρες, καί κάποια πρόσωπα πού μᾶς ἄφησαν τό στίγμα τους στήν ἱστορία αὐτοῦ τοῦ τόπου. Θά τελειώσω αὐτές τίς σκέψεις, μέ τήν περίπτωση τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ, τοῦ ἀπό Τραπεζοῦντος. Πρωτύτερα ἦταν Μητροπολίτης Τραπεζοῦντος στόν Πόντο. Οἱ Γερμανοί πλησίαζαν στήν Ἀθήνα (1941). Τότε λοιπόν ὁ Ὑπουργός Ἀσφαλείας, ὁ Μανιαδάκης, εἰδοποίησε τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί τοῦ εἶπε: «Νά εἴστε Μακαριώτατε μαζί μέ τήν Ἐπιτροπή πού θά παραδώσει τήν Ἀθήνα στούς Γερμανούς». Ἡ ἀπάντησή του ἦταν: «Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέν σκλαβώνει τήν Πατρίδα του, ἀλλά ἀγωνίζεται νά τήν ἐλευθερώσει». Καί δέν πῆγε στήν Ἐπιτροπή. Ἦρθαν οἱ Γερμανοί μέσα, σχηματίστηκε μία γερμανοπρόβλητη κυβέρνηση καί, ὅπως ἦταν φυσικό, κάλεσαν τόν Ἀρχιεπίσκοπο νά τήν ὁρκίσει. Ἐκεῖνος, τί εἶπε; «Ἐγώ ἔχω ὁρκίσει μία κυβέρνηση, ἡ ὁποία τώρα βρίσκεται στήν Κρήτη καί συνεχίζει τόν ἀγῶνα. Δεύτερη κυβέρνηση δέν θά ὁρκίσω». Τοῦ εἶπαν, λοιπόν, κάποιοι, ἔτσι ἀπ’ ἔξω ἀπ’ ἔξω, γιατί ἦταν ἄνθρωπος σοβαρός καί δέν τολμοῦσαν νά τοῦ τά ποῦν εὐθέως, τοῦ εἶπαν λοιπόν: «Ξέρετε, μπορεῖ νά ἔχει συνέπειες ἡ ἄρνησή σας», δηλαδή νά χάσετε τό θρόνο σας. Ἐκεῖνος λοιπόν, ἥρεμος ὅπως ἦταν πάντα, τούς εἶπε: «Γιά τόν θρόνο μοῦ μιλᾶτε; Μά τόν θρόνο, ἔτσι κι’ ἀλλιῶς, κάποτε θά τόν χάσω, θά πεθάνω, δέν θά ‘μαι αἰώνια στόν θρόνο. Ἀλλά, γιά τήν Θρησκεία μας καί τήν Πατρίδα μας, εἶμαι ἔτοιμος καί τή ζωή μου νά θυσιάσω». Καί δέν πῆγε νά τήν ὁρκίσει. Βρῆκαν ἕναν παππᾶ ἐκεῖ, ἀπό κάποια Ἐνορία καί τούς ὅρκισε. Ἐμένα προσωπικά, αὐτό τό παράδειγμα τῆς ἀνδρείας καί τοῦ ἀσυμβιβάστου μέ τήν ἐξουσία ὅταν παραβαίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πάντοτε μέ διδάσκει καί μέ φρονηματίζει.

 Ἔχουμε λοιπόν ἀγαπητοί ἀδελφοί, καί ὅλοι ἐσεῖς, ὅλοι ἐμεῖς πού εἴμαστε ἐδῶ, νά ἔχουμε αὐτό τό φρόνημα, νά μένουμε ἀσυμβίβαστοι μέ τό κακό πού ὑπάρχει γύρω μας, μέ τήν ἁμαρτία, γιά νά τό ποῦμε ἔτσι καί πιό ξεκάθαρα. Νά μή συμβιβαζόμαστε μέ τό κακό. Νά μένουμε στήν παράταξη τῶν εὐλογημένων ἀνθρώπων τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό παρακαλῶ εὐχηθεῖτε καί γιά μένα, στά λίγα χρόνια πού μοῦ ἀπομένουν, ἀνθρωπίνως μιλᾶμε τώρα, πού θά μέ ἀφήσει ὁ καλός Θεός νά ζῶ, τό εὔχομαι κι’ ἐγώ γιά σᾶς. Καί θά σᾶς πῶ τελειώνοντας, ὅτι αἰσθάνομαι ἰδιαίτερη χαρά, πού βρίσκομαι ἐδῶ στή Φούρκα, στήν Ἐνορία σας, καί ἡ ἀγάπη μου καί ἡ προσευχή μου πάντοτε σᾶς συνοδεύουν καί σᾶς σκεπάζουν. ΑΜΗΝ.                                            

Μετά τό Θεῖο Κήρυγμα καί τήν Θεία Κοινωνία, ὁ Σεβασμιώτατος κ. ΑΝΔΡΕΑΣ χοροστάτησε στήν Ἀκολουθία τῆς Ἀρτοκλασίας, προσφορά ἑορταζόντων χωριανῶν, ἀλλά καί τῶν Συλλόγων τῶν ἀποδήμων Φουρκιωτῶν. Ἀκολούθησε, στό Ἡρῶο Πεσόντων, τό ὁποῖο βρίσκεται στόν αὕλειο χῶρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, Ἐπιμνημόσυνη Δέηση ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν πεσόντων ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος Φουρκιωτῶν, κατά τούς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους, τηρήθηκε ἑνός λεπτοῦ σιγή καί, στό τέλος, ὅλοι μαζί ἔψαλλαν τόν Ἐθνικό μας Ὕμνο.

Στήν ἔξοδο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὅπως ἀπαιτεῖ τό ἔθιμο γι’ αὐτή τή μέρα, καθένας καί καθεμιά πού ἑορτάζει προσφέρει ἀπό ἕνα κουτί γλυκά, ὥστε ὁλόκληρο τό ἐκκλησίασμα γεύεται κάποιο ἀπ’ αὐτά καί εὔχεται τά Χρόνια Πολλά. Κατόπιν, ὅλοι κατέκλυσαν τά δύο καφενεῖα τοῦ χωριοῦ, μαζί μέ τούς ἐπισήμους, καί ξαναθυμήθηκαν στιγμές καί γεγονότα τοῦ παρελθόντος, ὅταν τό χωριό ἔσφυζε ἀπό ζωή, εὐχόμενοι νά ξανάρθουν αὐτές οἱ καλές μέρες, πρός ὄφελος τόσο τῆς ἀκριτικῆς ἐπαρχίας, ὅσο καί καθενός καί καθεμιᾶς ξεχωριστά. 

Τό παρών ἔδωσαν ἀπό πλευρᾶς ἐπισήμων, ὁ Δήμαρχος Κονίτσης κ. Ἀνδρέας Παπασπύρου, ὁ Ἐντεταλμένος Σύμβουλος Πολιτικῆς Προστασίας κ. Γεώργιος Μῆτσος, ὁ Ἐντεταλμένος Σύμβουλος στήν Δημοτική Ἑνότητα (Δ.Ε.) Φούρκας κ. Δημήτριος Γκριμότσης καί οἱ Πρόεδροι τῶν Συλλόγων τῶν ἀποδήμων Φουρκιωτῶν. 

        (Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)